Setiap hari, setiap petang ketika saya menyiram pokok-pokok bunga dan sayur yang sekangkang kera tu, saya pasti akan menyiram pokok-pokok bunga di sebelah rumah saya.
Setiap hari, balik dari kerja, saya pasti akan membelek-belek pokok-pokok yang saya tanam. Dalam hati, saya amat kesian jika pokok-pokok itu layu. Saya rasa betapa peritnya pokok-pokok itu jika kekurangan air.
Bayangkan, musim panas haritu, setitik hujan pun tak turun, berminggu-minggu hujan tak turun. Pokok-pokok saya, yang saya siram setiap pagi dan petang pun, kadang-kadang melepek kekeringan air. Apatah lagi, pokok-pokok bunga di sebelah rumah.
Atas dasar kesian dan simpati pada pokok-pokok bunga itu, saya pun menyiramnya. Kadang-kadang setiap hari, kadang-kadang selang sehari.
Saya tak tahu namanya... masa 'ia' ditanam saya ada meminta benihnya. Saya sangat berharap 'ia' membesar dan mengeluarkan benih.
Pokok-pokok bunga tu, daripada melepek hingga hampir mencium tanah, sekarang dah segar-bugar. Kemudian melepek semula kerana katanya pokok-pokok bunga itu sudah mahu dicabut kerana tidak berbunga.
Sayu hati saya mendengarnya dan saya tidak menyiramnya lagi kerana fikirkan tuan empunya mahu mencabutnya.
Tapi, setiap hari melihatkan pokok tersebut melepek kekeringan, saya sambung semula rutin menyiramnya. Saya fikir saya akan siram sehingga 'dia dicabut'.
Tapi hari ini....
Pokok ini telah berbunga...
Bunga yang pertama keluar ialah pokok yang menghadap rumah saya.
Subhanallah... Pandai betul ambil hati ye...
Terima kasih pokok bunga... Terima kasih kerana membahagiakan saya.
Dan saya tahu, pokok ini juga berterima kasih kepada saya.
No comments:
Post a Comment